De afrekening / Craig A. Falconer

Ik dacht dat ik alles al gezien had. Over die eeuwige wake-upcalls gesproken...
De Aarde wemelt van de buitenaardse larven.
Die realiteit is zojuist op ons neergestort als een ton vervuilde ruimterotsen.

Elke keer als ik mijn ogen sluit, zie ik nog steeds het enorme spinachtige monster opduiken.
Ik heb het net op tijd gedood, maar we weten dat er elk moment meer kunnen uitkomen.
Erger nog... we weten dat als er ook maar één zijn uiteindelijke vorm bereikt, hij onverwoestbaar zal zijn.

Onze enige hoop om de Aarde te redden van deze tikkende tijdbom ligt nu op de verre planeet Eden.

Het probleem? We hebben reden om te denken dat de bewoners van die planeet dit spul hebben ontworpen.
Als er een andere weg vooruit was, zouden we die nemen.

We zouden dit onbekende pad naar potentieel vijandig gebied niet inslaan.
Maar met nog één kaart te spelen in een spel dat we ons niet kunnen veroorloven te verliezen, kan ik mijn gedachten niet van één onwrikbare vraag losschudden:
Racen we richting de redding van de Aarde... of maken we een enkele reis naar de vergetelheid?